De strandloop
Door: Sander
Blijf op de hoogte en volg Sander
23 Oktober 2007 | Zuid-Afrika, Plettenberg Bay
Zeedraken,
Strandverbond,
Walvissen...
Zijn deze begrippen je nog ongekend, of met andere woorden: volg je net zoals ik de berichten van mijn medebloggers niet goed op, dan volgen hier de ongelofelijke geheimen van Plettenberg Bay.
Kristien, de Projectcoördinator van Die Sterreweg woont al drie jaar in Plett. Elke ochtend gaat ze lopen met haar hond Umzi en zijn vriendinnetje Nikki. Zoals ik me wel vaker met vragen rond sport in het zak laat zetten, was het ook deze keer het geval. Hebben jullie geen zin om elke ochtend voor het werk mee op het strand te gaan joggen?
Geloof het of niet, maar bijna elke ochtend sta ik om 06u30 op, stap ik in mijn zwembroek, loop ik al slaapwandelend naar beneden, duw ik op automatisch piloot de code van de poort in (die inmiddels al terug gesloten was omdat Nkuli al eerder beneden was), kruip ik in de smerige, versleten met hondengeur doordrongen en niet regenvaste auto van Kristien (indien u denkt: het is een cabrio(!), denkt u verkeerd) om dan meedogenloos te worden wakker geblaft en gelikt door een nog niet zo vuile hond. Dan rijden we naar het strand, terwijl Umzi – een echte racist – naar alle zwarte mensen die we op de weg tegenkomen aan het blaffen is. Daar aangekomen leggen we onze shampoo, sleffers en handdoek bij de douche en beginnen we de kustlijn af te lopen.
Mensen die me goed kennen, weten dat mijn buikje verardelijke camouflage is voor mijn intens afgetrainde lichaam en conditie. Dit heeft het gevolg dat ik tijdens het lopen Nkuli en Kristien af en toe alleen laat om te gaan strandjutten op zoek naar schelpen. Telkens ik een nieuwe schelp vind of een mooiere dan ik al had, neem ik ze mee. Inmiddels is de zee blijkbaar uitgeput, want mijn zwembroekzakken ervaren geen overgewicht meer. Op de foto zien jullie een compositie van mijn collectie, waar ik ondertussen 80% van heb weggegooid. Let vooral op de zeedraak rechtsboven, als de resolutie van deze blog hoog genoeg is kan je recht in zijn ogen kijken. Een megavet beest met stekelige voelsprieten van 15 centimeter vormt dus het hoogtepunt van mijn verzameling. Nu zoek ik alleen nog de Pansy Shell, een prachtige schelp met drie gaatje in en een bloem op. De legende wil dat al wie deze schelp vind de Zuidafrikaanse nationaliteit krijgt. Bovendien komt deze schelp, als je niet naar de wetenschappers luistert, alleen voor in Plett!
Het strandlopen kan stiekem ook wel vermoeiend en pijnlijk zijn. Mijn tere huidje was er immers niet op voorzien om elke dag een half uur lang gezandstraald te worden. Ook omdat we in het natte gedeelte lopen heb ik dus al immense bleinen gekregen. Ik denk dan: aha, een beetje sporttape erover en dat probleem is opgelost. Niets is minder waar, mijn tenen die nog van bleinen gespaard waren gebleven, waren vanaf dan langs de binnenkant helemaal open geschuurd.
Waarom ik gemotiveerd ben om telkens te blijven lopen? (Met een beetje mensenkennis weet je dat slechts een derde van het onderstaande op mij persoonlijk betrekking heeft.)
Ondanks ik vaak harder hijg, als Umzietje m’n hond,
ondanks pijnlijke voeten door de ijzige zandgrond,
ondanks zanderige slipjes die kruipen in je kont,
ondanks de blauwe plekken je doen vallen in afront,
start ‘s morgens steeds het strandverbond.
Omdat mijn liefje afvallen in Afrika nodig vond,
omdat het te betalen is in rand, euro noch pond,
omdat de oceaan m’n moedervlekken ontbond,
omdat dolfijnen, walvissen er zwemmen in het rond,
start ‘s morgens steeds het strandverbond.
En jawel, in de indische oceaan zijn schatkist zit meer dan schelpen alleen. We komen regelmatig walvissen en/of dolfijnen tegen. Plettenberg Bay is een ideale werpplaats voor de walvissen om hun jongen op de wereld te brengen. In begin kunnen die blijkbaar nog niet zwemmen want die jongen vallen op de grond. Dat is de reden dat we de walvissen zo dicht bij het strand zien. Vervolgens moet die baby leren ademen. De mama doet dit heel de dag voor, met andere woorden, soms zien we die gigant zonder stoppen heel de tijd uit het water springen! De dolfijnen tuimelen ook af en toe voorbij.
Ik heb al meerde vergeefse pogingen gedaan om bij de dolfijnen te geraken. Zo was de zee een keer zo hevig dat ik een speelballetje was voor de golven en als ik onder de golf door probeerde te zwemmen, werd ik helmaal tegen de grond geplet. Net op tijd had ik de aftocht geblazen, want toen ik uit het water kwam, voelde ik mijn armen toch wat beven.
Het laatste weekend had ik meer geluk. De zee was rustig en de dolfijnen waren heel dicht bij. Als je dertig dolfijnen ziet, zijn het er negentig, omdat twee derde onder water zit. En dat heb ik geweten. Er zwom er één links van mij, één rechts en vijf onder mij. Ik kon ze niet aaien want dan sprongen ze weg, maar het was wel fantastisch. De volgende keer moet ik naar het schijnt mijn armen openhouden en dan komen ze zelf tegen je aan zwemmen.
Ik heb ook al enkele pogingen gedaan om naar de walvissen te zwemmen. Met succes, maar omdat ik het toch wat spannend vind dat die zich laten meebewegen met de golven blijf ik op een golf afstand. De intieme zone van zo een dertigtonner kan je maar beter respecteren denk ik dan. Op een zaterdag zagen we drie walvissen dicht bij de kust. Achter die walvissen zaten kayakkers te kijken. Ik ben toen naar een kayak gezwommen, erop gekropen en gevraagd of het goed was dat ik even mocht uitrusten. Man, dat was een prachtig zicht. Twee walvissen hadden ons opgemerkt en zwommen naar ons toe. Je mag dan de peddels niet bewegen, omdat dat als een bedreiging voor de walvis kan overkomen. Gelukkig bleven ze op 10 meter afstand dobberen, (een halve lichaamslengte en een seconde zwemmen voor zo’n beest, maar dat is een detail). Ik vond het een beetje spannend worden dus dacht, ik zwem maar eens terug. Toen zei ik, amai, dat is hier ineens diep onder ons. Mijn woorden waren nog maar net mijn lippen uit of ik zag de walvis zijn staart voor mij omhoog spatten en vervolgens zij gigantische kop op een meter van mij boven water komen. Je kan de verhalen van de Bijbel relativeren, maar nu ik weet hoe Jona zich gevoeld heeft voor de walvis hem opslikte en weet ik dat er in de Bijbel slechts een afgekookte versie van de realiteit staat. De walvis keek waarlijk in mijn ogen. Gelukkig voelen vegetariers onderling al gauw een vredelievende vrienschapsband en toen zwom ie terug weg. De man voor mij in de kayak draaide zich om, schudde de hand en zei zijn naam, de jongen vanvoor op de kayak bleef bibberen met zijn roeispaan in de hand.
Als we dan het lopen beeindigen gaan we een duikje nemen in de prachtige golven, douchen we op het strand in de hoop dat ons gerief er nog ligt en worden we daarna terug thuis afgezet. Je begint sowieso fris aan je dag, maar als het jouw beurt is om vanachter bij de natte, zanderige en bezweette Umzi te zitten, niet altijd even proper. Om iets voor acht nemen we nog gauw een kom cornflakes om die in de auto naar het werk op te eten.
Om af te ronden nog enkele wist je datjes over walvissen die ik mij heb laten wijsmaken:
Wist je dat:
- Een walvis zijn teelballen een ton wegen,
- Een walvis 25 liter sperma spuit per keer,
- En walvis zijn penis 3 meter lang is,
- Een jong 50 liter in één keer zuigt en dit driemaaldaags,
- Zijn fontein 50 liter water spuit.
Strandverbond,
Walvissen...
Zijn deze begrippen je nog ongekend, of met andere woorden: volg je net zoals ik de berichten van mijn medebloggers niet goed op, dan volgen hier de ongelofelijke geheimen van Plettenberg Bay.
Kristien, de Projectcoördinator van Die Sterreweg woont al drie jaar in Plett. Elke ochtend gaat ze lopen met haar hond Umzi en zijn vriendinnetje Nikki. Zoals ik me wel vaker met vragen rond sport in het zak laat zetten, was het ook deze keer het geval. Hebben jullie geen zin om elke ochtend voor het werk mee op het strand te gaan joggen?
Geloof het of niet, maar bijna elke ochtend sta ik om 06u30 op, stap ik in mijn zwembroek, loop ik al slaapwandelend naar beneden, duw ik op automatisch piloot de code van de poort in (die inmiddels al terug gesloten was omdat Nkuli al eerder beneden was), kruip ik in de smerige, versleten met hondengeur doordrongen en niet regenvaste auto van Kristien (indien u denkt: het is een cabrio(!), denkt u verkeerd) om dan meedogenloos te worden wakker geblaft en gelikt door een nog niet zo vuile hond. Dan rijden we naar het strand, terwijl Umzi – een echte racist – naar alle zwarte mensen die we op de weg tegenkomen aan het blaffen is. Daar aangekomen leggen we onze shampoo, sleffers en handdoek bij de douche en beginnen we de kustlijn af te lopen.
Mensen die me goed kennen, weten dat mijn buikje verardelijke camouflage is voor mijn intens afgetrainde lichaam en conditie. Dit heeft het gevolg dat ik tijdens het lopen Nkuli en Kristien af en toe alleen laat om te gaan strandjutten op zoek naar schelpen. Telkens ik een nieuwe schelp vind of een mooiere dan ik al had, neem ik ze mee. Inmiddels is de zee blijkbaar uitgeput, want mijn zwembroekzakken ervaren geen overgewicht meer. Op de foto zien jullie een compositie van mijn collectie, waar ik ondertussen 80% van heb weggegooid. Let vooral op de zeedraak rechtsboven, als de resolutie van deze blog hoog genoeg is kan je recht in zijn ogen kijken. Een megavet beest met stekelige voelsprieten van 15 centimeter vormt dus het hoogtepunt van mijn verzameling. Nu zoek ik alleen nog de Pansy Shell, een prachtige schelp met drie gaatje in en een bloem op. De legende wil dat al wie deze schelp vind de Zuidafrikaanse nationaliteit krijgt. Bovendien komt deze schelp, als je niet naar de wetenschappers luistert, alleen voor in Plett!
Het strandlopen kan stiekem ook wel vermoeiend en pijnlijk zijn. Mijn tere huidje was er immers niet op voorzien om elke dag een half uur lang gezandstraald te worden. Ook omdat we in het natte gedeelte lopen heb ik dus al immense bleinen gekregen. Ik denk dan: aha, een beetje sporttape erover en dat probleem is opgelost. Niets is minder waar, mijn tenen die nog van bleinen gespaard waren gebleven, waren vanaf dan langs de binnenkant helemaal open geschuurd.
Waarom ik gemotiveerd ben om telkens te blijven lopen? (Met een beetje mensenkennis weet je dat slechts een derde van het onderstaande op mij persoonlijk betrekking heeft.)
Ondanks ik vaak harder hijg, als Umzietje m’n hond,
ondanks pijnlijke voeten door de ijzige zandgrond,
ondanks zanderige slipjes die kruipen in je kont,
ondanks de blauwe plekken je doen vallen in afront,
start ‘s morgens steeds het strandverbond.
Omdat mijn liefje afvallen in Afrika nodig vond,
omdat het te betalen is in rand, euro noch pond,
omdat de oceaan m’n moedervlekken ontbond,
omdat dolfijnen, walvissen er zwemmen in het rond,
start ‘s morgens steeds het strandverbond.
En jawel, in de indische oceaan zijn schatkist zit meer dan schelpen alleen. We komen regelmatig walvissen en/of dolfijnen tegen. Plettenberg Bay is een ideale werpplaats voor de walvissen om hun jongen op de wereld te brengen. In begin kunnen die blijkbaar nog niet zwemmen want die jongen vallen op de grond. Dat is de reden dat we de walvissen zo dicht bij het strand zien. Vervolgens moet die baby leren ademen. De mama doet dit heel de dag voor, met andere woorden, soms zien we die gigant zonder stoppen heel de tijd uit het water springen! De dolfijnen tuimelen ook af en toe voorbij.
Ik heb al meerde vergeefse pogingen gedaan om bij de dolfijnen te geraken. Zo was de zee een keer zo hevig dat ik een speelballetje was voor de golven en als ik onder de golf door probeerde te zwemmen, werd ik helmaal tegen de grond geplet. Net op tijd had ik de aftocht geblazen, want toen ik uit het water kwam, voelde ik mijn armen toch wat beven.
Het laatste weekend had ik meer geluk. De zee was rustig en de dolfijnen waren heel dicht bij. Als je dertig dolfijnen ziet, zijn het er negentig, omdat twee derde onder water zit. En dat heb ik geweten. Er zwom er één links van mij, één rechts en vijf onder mij. Ik kon ze niet aaien want dan sprongen ze weg, maar het was wel fantastisch. De volgende keer moet ik naar het schijnt mijn armen openhouden en dan komen ze zelf tegen je aan zwemmen.
Ik heb ook al enkele pogingen gedaan om naar de walvissen te zwemmen. Met succes, maar omdat ik het toch wat spannend vind dat die zich laten meebewegen met de golven blijf ik op een golf afstand. De intieme zone van zo een dertigtonner kan je maar beter respecteren denk ik dan. Op een zaterdag zagen we drie walvissen dicht bij de kust. Achter die walvissen zaten kayakkers te kijken. Ik ben toen naar een kayak gezwommen, erop gekropen en gevraagd of het goed was dat ik even mocht uitrusten. Man, dat was een prachtig zicht. Twee walvissen hadden ons opgemerkt en zwommen naar ons toe. Je mag dan de peddels niet bewegen, omdat dat als een bedreiging voor de walvis kan overkomen. Gelukkig bleven ze op 10 meter afstand dobberen, (een halve lichaamslengte en een seconde zwemmen voor zo’n beest, maar dat is een detail). Ik vond het een beetje spannend worden dus dacht, ik zwem maar eens terug. Toen zei ik, amai, dat is hier ineens diep onder ons. Mijn woorden waren nog maar net mijn lippen uit of ik zag de walvis zijn staart voor mij omhoog spatten en vervolgens zij gigantische kop op een meter van mij boven water komen. Je kan de verhalen van de Bijbel relativeren, maar nu ik weet hoe Jona zich gevoeld heeft voor de walvis hem opslikte en weet ik dat er in de Bijbel slechts een afgekookte versie van de realiteit staat. De walvis keek waarlijk in mijn ogen. Gelukkig voelen vegetariers onderling al gauw een vredelievende vrienschapsband en toen zwom ie terug weg. De man voor mij in de kayak draaide zich om, schudde de hand en zei zijn naam, de jongen vanvoor op de kayak bleef bibberen met zijn roeispaan in de hand.
Als we dan het lopen beeindigen gaan we een duikje nemen in de prachtige golven, douchen we op het strand in de hoop dat ons gerief er nog ligt en worden we daarna terug thuis afgezet. Je begint sowieso fris aan je dag, maar als het jouw beurt is om vanachter bij de natte, zanderige en bezweette Umzi te zitten, niet altijd even proper. Om iets voor acht nemen we nog gauw een kom cornflakes om die in de auto naar het werk op te eten.
Om af te ronden nog enkele wist je datjes over walvissen die ik mij heb laten wijsmaken:
Wist je dat:
- Een walvis zijn teelballen een ton wegen,
- Een walvis 25 liter sperma spuit per keer,
- En walvis zijn penis 3 meter lang is,
- Een jong 50 liter in één keer zuigt en dit driemaaldaags,
- Zijn fontein 50 liter water spuit.
-
25 Oktober 2007 - 19:09
Goedels:
Lang leve het strandverbond! Een van de bijwerkingen van het strandverbond is: gedachten kunnen lezen ... -
25 Oktober 2007 - 19:53
Matkop:
Hey Zende,
Je bent een echte eersteklasdichter! Als je nog zo van die poetische uitvallen krijgt, mag je die altijd voor mn raam komen zingen, mijn held!
Dat van die moedervlekken vind ik wel wat gruwelijk. Doet dat geen pijn?
Zoen zoen,
ik.
-
25 Oktober 2007 - 20:03
Sander:
Dat van die moedervlekken is bijgeloof. Een Rastafari vertelde ons dat de zee de moeder der aarde is en de schoonheid die ze heeft afgegeven terugwil. Heb je dus veel moedervlekken, pas dan maar op dat je niet wordt opgeslokt! -
26 Oktober 2007 - 10:57
Michiel:
Nog een wistje datje:
Het is meer waarschijnlijk Jona via de vulva van een walvis binnen'geslokt' is, vermits hier een klein figuur in recht kan staan!! -
26 Oktober 2007 - 21:05
Jill :
ge kunt nu in uw eigen dagboek lezen sander :)
tis leuk u te herkennen in wat je schrijft
-
28 Oktober 2007 - 23:14
Jelle:
Lookin' good, aight :) -
29 Oktober 2007 - 14:50
Inge:
Amaai jong,
da gij tussen de dolfijnen en de walvissen durft zwemmen!
Ik ben al bang van de petieterige visjes in onze vertrouwde Noordzee :s -
29 Oktober 2007 - 15:14
Fien:
hei sander,
leuk dat we je enthousiaste verhalen kunnen volgen! ik denk dat je een betere dagboekschrijver bent dan je misschien had vermoed... ik schrik wel beetje van al die dolfijnen en walvissen :-) jill en ik waren al in extase toen we 2 orka's in de verte zagen omhoog springen ;-) geniet nog van de mooie tijd daar! -
01 November 2007 - 13:18
Dimmen:
De zoektocht naar een steenbok valt nu wel vrij letterlijk in het nietige water naast al dit stuntwerk in de onderwaterwereld. Strakke Jozef: Strak bezig !
'k Ben ondertussen wel benieuwd naar de form van je antilopestelten. Michiel en ik verheugen ons op een waardige atleet extra die ons kan vergezellen bij enkele sportieve uitspattingen. Wij proberen hier regelmatig onze zwemskills aan te scherpen helaas slalommen wij enkel tussen de bomma's.
Enjoy Plettenberg en
tot later met een plette buik !
x Dimmen -
05 November 2007 - 20:28
Katelijne:
Amai schoonbroertje, ik ben nogal onder den indruk. Schelpen verzamelen wordt dankzij jou weer een heuse rage! En hip! Michiel begint alvast te sparen om ook naar Zuid-Afrika te gaan (en ik ga mee!).
Veel succes op Die Sterreweg, véél respect voor wat je daar allemaal doet!
Dikke kus, Katelijne -
02 December 2007 - 16:46
Je Strandloopgenoot:
Mijn welgeboren goedgebouwde, psychisch en fysiek gezonde aardsengel,
Zoals U waarschijnlijk reeds vernomen hebt, ben ik als bescheiden mens, naar uw fantastische website gaan kijken om te zien wat u dit weekend wel niet allemaal uitgespookt hebt...iedereen mag het weten...jawel, ik ben Sander vanmorgen (op een zondag) om 6u45 gaan ophalen in Die Sterreweg om te beginnen aan ons strandverbond met special needs (Nkuli, Goedele was er niet bij...snif)!! Sander heeft zowaar een weekend doorgebracht op Die Sterreweg om als verslaafde werkstagiair zijn opdrachten te kunnen verderzetten op de sabatdag alsook op de zondagse rustdag. Als dat niet blijkt van doorzettingsvermogen? Als ik een pet op had, had ik ze afgezet!
Spijtig stond er nog niets op de website van dit weekend (wat valt er ook te schrijven van al die stageverslagen), maar ondertussen heb ik al je andere belevenissen gelezen en amaaaaai,ookal wordt mijne liefste hond ter wereld uitgekafferd als racist, stinkbeest en lekvent en mijne meest trouwe bak van Plett bekeken als ne paraplu vol gaten op wielen, heb ik er toch ongelooflijk van genoten!! Zandre (zoals hij hier genoemd wordt, ik vind de naam niet erg straight...), ik wou nog even zeggen dat ge een kweenie hoen goeie stage loopt, echt ne geweldige kerel zijt, vol humor, plezier, zo rechtuit en echt, sociaal, leergierig en altijd klaarstaat voor een ander!En dat jullie er altijd waren voor het strandverbond (tenzij iemand op vakantie was) vond ik super! Wat ga ik jullie missen! Wie gaat me nu redden als een agressieve strandman schrik heeft dat zn bijna onzichtbaar pluche keffertje wordt gezien als ontbijt voor mijne stoere Umzi? Aardsengel, ik hoop dat je zult blijven neerdalen in Sterrewegjes en dat je de redbullman blijft uithangen zonder cafeine nodig te hebben en je zovele anderen onder je entoesiaste vleugels blijft opnemen! xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
