Een dagje op Die Sterreweg
Door: Sander
Blijf op de hoogte en volg Sander
23 Oktober 2007 | Zuid-Afrika, Plettenberg Bay
Wat spookt sander allemaal uit op Die Sterreweg? Wel omdat ik mijn stage orthopedagogie doe sta ik samen met de caregivers in de klasjes.
De ene week sta ik in klasje 1 of liever ‘the Rainbowclass’ met de kindjes met een mentale handicap. Ik help daar mee met het begeleiden van de activiteiten. Tijdens de academic stimulation leren we praktische en schoolse vaardigheden aan zoals voorwerpen per kleur en vorm sorteren, parels rijgen, schoenen knopen, tellen, de dagen van de week, enzoverder. Tijdens de crea-activiteit maken we prachtige tekeningen, knip- en plakwerk of schilderijen. Hun kennis en kunde van schilderkunst is niet te onderschatten. Zo moet Jackson Pollock met zijn action painting ongetwijfeld onderdoen voor Yolanda’s penseelstreken en is het onbegrijpelijk dat Silulami’s abstracte kleurschakeringen niet naast die van Rothko hangen in het museum of modern art te New York. Verder doe ik een keer per week met de kindjes een gross-motoractiviteit (lees: superspannende paracomandotocht).
De andere week sta ik in klasje 2, tegenwoordig beter gekend als ‘the Glitters’. Het zijn kindjes tussen de 2 en 13 jaar met een meervoudige handicap: een combinatie van een ernstig mentale handicap en een fysieke handicap. De doelgroep was in het begin van de stage nog nieuw voor mij. Het in interactie komen met de kinderen, het voeden, het stretchen enzoverder was dus een uitdaging en een nieuwe ervaring. Sommige kindjes zijn erg basaal, waardoor de activiteiten vooral bestaan uit fysio-oefeningen (armpjes en benen stretchen en ze in de standingframe plaatsen), sensory stimulation (voorwerpen laten volgen met hun ogen, snoezelen) en positioneren. Andere kindjes leren kruipen en lopen, muziek maken, hun wil uiten en krijgen zindelijkheidstraining. Ondertussen kennen de kindjes en ik elkaar beter. Zo troosten we elkaar, doen we elkaar lachen en leren we bij van elkaar.
De wereld van het welzijnswerk in Zuid – Afrika is klein. Ik probeer zoveel mogelijk kansen te nemen om andere voorzieningen te bezoeken om zo van de eigenwaarde van elke voorziening iets op te pikken. Zo inspireerde de kleuterschool ‘Greenwood’ ons op gebied van educatief materiaal en herinnerde de special school ’Carpe Diem’ er ons aan dat ons gebouw en onze personeelsbezetting fantastisch is.
De positie van stagiair is niet altijd eenvoudig. Ik moet continu de roddels van de caregivers over de andere caregivers, de staf en de ouders aanhoren en moet dag in dag uit vrede nemen met cultuurverschillen die niet altijd stroken met mijn persoonlijke begeleidingsstijl. Dit is in de eerste plaats een uitnodiging om hulpverlening met een andere bril te bekijken, maar vormt langs de andere kant ook soms een rem op mijn persoonlijke manier van handelen. Indien dit laatste het geval is, zijn er nog altijd mijn stagebegeleidster en praktijklector om mij te ondersteunen.
David, mijn Praktijklector vanuit de Plantijnhogeschool is ongetwijfeld de eerste persoon die zoveel van mij weet om mij nog zo weinig in levende lijve te hebben gezien. Hij weet mij te entertainen met inmiddels al minstens 100 pagina’s aan werk-, reflectie- en evaluatieverslagen. Hoewel hij zich alleen kan baseren op getypte lettertjes weet hij me tijdens de tweewekelijkse msn-meetings steeds weer te sturen en aan te zetten tot reflectie, waardoor ik me voel groeien in mijn beroepspersoonlijkheid.
Goedele, inmiddels ook wel gekend als Nkuli is mijn stagebegeleidster. Vanuit haar kennis als orthopedagoge en haar praktische werkervaring weet ze me naar Belgische normen te ondersteunen en te evalueren. Het zal naar alle waarschijnlijkheid mijn enige meerdere zijn die ooit met mij zal samenwonen. Dit heeft het voordeel dat we altijd tijd hebben om na te praten over het werk en dat we elkaar al snel goed hebben leren kennen. Dit laatste heeft echter niet alleen voordelen. Wie de toestand van mijn kamer kent, kan zich voorstellen dat ik ordelijkheid tijdens de tussentijdse evaluatie op mijn brood krijg. Ik doe er nochtans op Die Sterreweg nog zo mijn best voor. Blijkbaar tevergeefs... Dat noemen we dan werk en privé scheiden...
Na de uren amuseren we ons soms met een hamerke, een beitelke en een paar stukskes hout. In het weekend zijn de rollen dus omgedraaid. Thomas en Goedele leren dan hoe ze fijn naast het lijntje kunnen zagen of hoe ze een muurtje moeten recht trekken.
Verder kunnen we in de weekends ook de echte toerist uithangen, maar daar getuigen de blogs van de andere vrijwilligers al uitvoerig over.
De visie over personen met een handicap (PMH) in ZA is één van de progressiefste ter wereld. Zo wordt bij elk wetsvoorstel met betrekking tot PMH naar de mening van personen met een handicap gevraagd. Vanuit de apartheid is er een algemene afkeer tegen alles wat segratie is, met andere woorden, ze dragen inclusie hoog in het vaandel. Elke medaille heeft echter zijn keerzijde: in hoeverre is dit een excuus om geen specifieke hulp te voorzien, vanwaar komt de deskundigheid om PMH in een inclusievisie te ondersteuning en is inclusie wel mogelijk als er nog een maatschappelijk taboe omtrent PMH heerst?
Lieve mensen van vzw dREAMCATCHER, bij deze wil ik jullie ineens tussentijds bedanken voor de kansen die jullie mij hebben gegeven. Ik zal er nooit spijt van krijgen dat ik bij jullie heb gesoliciteerd. Het is hier een werkplaats met veel leerkansen, een ongelofelijk veelzijdige cultuur, een prachtige natuur en bovenal: veel waardevolle mensen!!!
Op de geposeerde fotos hieronder zien jullie de de staf. Van links naar rechts: Thomas, Lilian, Sander, Nomfundiso, Goedele, Lindelwa, Oom Pop en Ann. De volgende foto is iets meer uitgelaten: tijdens onze rit naar een training in George waren de caregivers helemaal opgetut en aan het lachen met de hilarische verhalen van Katrina (links) over haar gezinsleven. Tenslotte een foto van onze sterren. Omdat de namen zo zalig zijn geef ik ze graag mee. The Rainbowclass: Vuyokazi, Yolanda, Silulami, Pedro, Ayesha, Valderica, Bradley, Siphelele en Enrico. The Glitters: Frendoline, Dilon, Bongiswa (Bongi voor de vrienden), Abenathi (Nathi), Sixolisiwe (Nkwenkwe) en Curwin.
De ene week sta ik in klasje 1 of liever ‘the Rainbowclass’ met de kindjes met een mentale handicap. Ik help daar mee met het begeleiden van de activiteiten. Tijdens de academic stimulation leren we praktische en schoolse vaardigheden aan zoals voorwerpen per kleur en vorm sorteren, parels rijgen, schoenen knopen, tellen, de dagen van de week, enzoverder. Tijdens de crea-activiteit maken we prachtige tekeningen, knip- en plakwerk of schilderijen. Hun kennis en kunde van schilderkunst is niet te onderschatten. Zo moet Jackson Pollock met zijn action painting ongetwijfeld onderdoen voor Yolanda’s penseelstreken en is het onbegrijpelijk dat Silulami’s abstracte kleurschakeringen niet naast die van Rothko hangen in het museum of modern art te New York. Verder doe ik een keer per week met de kindjes een gross-motoractiviteit (lees: superspannende paracomandotocht).
De andere week sta ik in klasje 2, tegenwoordig beter gekend als ‘the Glitters’. Het zijn kindjes tussen de 2 en 13 jaar met een meervoudige handicap: een combinatie van een ernstig mentale handicap en een fysieke handicap. De doelgroep was in het begin van de stage nog nieuw voor mij. Het in interactie komen met de kinderen, het voeden, het stretchen enzoverder was dus een uitdaging en een nieuwe ervaring. Sommige kindjes zijn erg basaal, waardoor de activiteiten vooral bestaan uit fysio-oefeningen (armpjes en benen stretchen en ze in de standingframe plaatsen), sensory stimulation (voorwerpen laten volgen met hun ogen, snoezelen) en positioneren. Andere kindjes leren kruipen en lopen, muziek maken, hun wil uiten en krijgen zindelijkheidstraining. Ondertussen kennen de kindjes en ik elkaar beter. Zo troosten we elkaar, doen we elkaar lachen en leren we bij van elkaar.
De wereld van het welzijnswerk in Zuid – Afrika is klein. Ik probeer zoveel mogelijk kansen te nemen om andere voorzieningen te bezoeken om zo van de eigenwaarde van elke voorziening iets op te pikken. Zo inspireerde de kleuterschool ‘Greenwood’ ons op gebied van educatief materiaal en herinnerde de special school ’Carpe Diem’ er ons aan dat ons gebouw en onze personeelsbezetting fantastisch is.
De positie van stagiair is niet altijd eenvoudig. Ik moet continu de roddels van de caregivers over de andere caregivers, de staf en de ouders aanhoren en moet dag in dag uit vrede nemen met cultuurverschillen die niet altijd stroken met mijn persoonlijke begeleidingsstijl. Dit is in de eerste plaats een uitnodiging om hulpverlening met een andere bril te bekijken, maar vormt langs de andere kant ook soms een rem op mijn persoonlijke manier van handelen. Indien dit laatste het geval is, zijn er nog altijd mijn stagebegeleidster en praktijklector om mij te ondersteunen.
David, mijn Praktijklector vanuit de Plantijnhogeschool is ongetwijfeld de eerste persoon die zoveel van mij weet om mij nog zo weinig in levende lijve te hebben gezien. Hij weet mij te entertainen met inmiddels al minstens 100 pagina’s aan werk-, reflectie- en evaluatieverslagen. Hoewel hij zich alleen kan baseren op getypte lettertjes weet hij me tijdens de tweewekelijkse msn-meetings steeds weer te sturen en aan te zetten tot reflectie, waardoor ik me voel groeien in mijn beroepspersoonlijkheid.
Goedele, inmiddels ook wel gekend als Nkuli is mijn stagebegeleidster. Vanuit haar kennis als orthopedagoge en haar praktische werkervaring weet ze me naar Belgische normen te ondersteunen en te evalueren. Het zal naar alle waarschijnlijkheid mijn enige meerdere zijn die ooit met mij zal samenwonen. Dit heeft het voordeel dat we altijd tijd hebben om na te praten over het werk en dat we elkaar al snel goed hebben leren kennen. Dit laatste heeft echter niet alleen voordelen. Wie de toestand van mijn kamer kent, kan zich voorstellen dat ik ordelijkheid tijdens de tussentijdse evaluatie op mijn brood krijg. Ik doe er nochtans op Die Sterreweg nog zo mijn best voor. Blijkbaar tevergeefs... Dat noemen we dan werk en privé scheiden...
Na de uren amuseren we ons soms met een hamerke, een beitelke en een paar stukskes hout. In het weekend zijn de rollen dus omgedraaid. Thomas en Goedele leren dan hoe ze fijn naast het lijntje kunnen zagen of hoe ze een muurtje moeten recht trekken.
Verder kunnen we in de weekends ook de echte toerist uithangen, maar daar getuigen de blogs van de andere vrijwilligers al uitvoerig over.
De visie over personen met een handicap (PMH) in ZA is één van de progressiefste ter wereld. Zo wordt bij elk wetsvoorstel met betrekking tot PMH naar de mening van personen met een handicap gevraagd. Vanuit de apartheid is er een algemene afkeer tegen alles wat segratie is, met andere woorden, ze dragen inclusie hoog in het vaandel. Elke medaille heeft echter zijn keerzijde: in hoeverre is dit een excuus om geen specifieke hulp te voorzien, vanwaar komt de deskundigheid om PMH in een inclusievisie te ondersteuning en is inclusie wel mogelijk als er nog een maatschappelijk taboe omtrent PMH heerst?
Lieve mensen van vzw dREAMCATCHER, bij deze wil ik jullie ineens tussentijds bedanken voor de kansen die jullie mij hebben gegeven. Ik zal er nooit spijt van krijgen dat ik bij jullie heb gesoliciteerd. Het is hier een werkplaats met veel leerkansen, een ongelofelijk veelzijdige cultuur, een prachtige natuur en bovenal: veel waardevolle mensen!!!
Op de geposeerde fotos hieronder zien jullie de de staf. Van links naar rechts: Thomas, Lilian, Sander, Nomfundiso, Goedele, Lindelwa, Oom Pop en Ann. De volgende foto is iets meer uitgelaten: tijdens onze rit naar een training in George waren de caregivers helemaal opgetut en aan het lachen met de hilarische verhalen van Katrina (links) over haar gezinsleven. Tenslotte een foto van onze sterren. Omdat de namen zo zalig zijn geef ik ze graag mee. The Rainbowclass: Vuyokazi, Yolanda, Silulami, Pedro, Ayesha, Valderica, Bradley, Siphelele en Enrico. The Glitters: Frendoline, Dilon, Bongiswa (Bongi voor de vrienden), Abenathi (Nathi), Sixolisiwe (Nkwenkwe) en Curwin.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
