Uit de oude doos: Pyreneeën, juli 2004
Door: Dimmen
Blijf op de hoogte en volg Sander
11 Mei 2008 | Frankrijk, Parijs
Opzet:
Op stap gaan in de bergen van Frankrijk naar Spanje en terug ook. Met alles in de rugzak voelden we onze echte staptoeristen en gingen voor een avontuurlijke reis. Met een groot back to nature gehalte strekten we volle moed onze benen, Pyreneeën her we come!
Aanwezigen:
Jan Braet: Eén van de energieke youngsters, strakke gast in alle opzichten.
Sander Smits: Dat ander jong veulen rondweg te omschrijven als een wazige hinde.
Rik: Klimmer en berekend avonturier met de nodige berg en stapervaring in de rugzak.
Toon Luyten: Bergvreter en doorzetter, zo goed als natuurmens en staptoerist geboren.
Kobe Smits: Grensverleggende avonturier die alleen steil naar boven of recht naar beneden kan.
Wellens Dimmen: Sportieve tandenbijter die zich door de natuur laat verwonderen.
Geert Speltincx: Blijvende grappenmaker met reiservaring zat, dit keer als opa van de groep.
Vrijdag 2 Juli 2004, dag 1 / de opwarmdag
De verschillende wekkers roepen de stappers op om vroeg (4.45u) op te staan, het blijkt iedereen gelukt te zijn want even later (5.15u) verzamelen Kobe, Sander, Geert en Dimmen aan Tram 3. Deze voert hen gewillig naar het station in Antwerpen waar Rik zich toevoegt aan de groep (5.35u). De trein naar Brussel staat al warm en daar vervolledigen we ons reisgezelschap (5.51u) met Toon en Jan. In Brussel vinden we om 7.04u de TGV die ons . . .
. . . à la France . . . direction Lourdes brengt. In de trein zijn zorgden de eerste spelletjes Koehandel en Machiavelli voor een aangename doch lichtelijk competitieve sfeer. Aangekomen in Lourdes spelen we het spel zoek de bus naar Luce, wie dat er gewonnen is weet ik niet meer, maar we zijn allemaal in Luce geraakt en dat is toch het belangrijkste, niet?
’t Is ondertussen ongeveer rond 16.00u/17.00u en daar staan we dan in het zuiden van Frankrijk, zo’ne TGV geweldige uitvinding toch! We laten er geen gras over groeien en willen meteen de benen testen richting, jawel de bergen. Maar eerst . . . herverdelen van de rugzakken natuurlijk en iedereen maar doen of hij de zwaarste rugzak heeft. We weten allemaal dat Kobe natuurlijk de zwaarste heeft hij zal het zich nog beklagen. Toen we die rugzakken aan’t herverdelen waren liep er doodleuk een riviertje naast ons op dat pleintje waar we toen stonden. En ja met al onze avontuurlijke spirit moesten we daar natuurlijk iets mee doen enkele waagden zich de oversteek op de grote rotsen, iedereen kwam heelhuids terug ware het niet dat Rik in een moedige poging de oever te beklimmen zijn voet te water moest laten gaan om hem van een geneerbare plons in het water te behoeden.
En dan: “A PIED”. Wat dat wil zeggen gingen ze me later uitleggen beloofden ze me, maar ja het klinkt goed en nadat we dat riepen gingen we op wandel. Ons eerste obstakel was een doodgewoon bos waar we na een slordige 3 uurtjes stappen al een klein beetje de weg verloren. Aai ai waar moet dat naar toe, al goed dat bompa Geert de hoofden koel houdt en ons leidt naar een rustige camping waar we omstreeks 21.30u aankwamen. Dat wil zeggen dat we niet meer veel tijd hadden om van het licht te genieten dus stonden onze tentjes snel recht en genoten van onze eerste gamelmaaltijd: Mousseline met pekes en erwtje olé, jawel iedereen lust mousseline ook de Geert! Dimmen en Jan starten hun voetbalspelletje. Aja ook dit nog Sander bijt voor de eerste keer in het zand nadat hij Dimmen probeerde te vloeren.
Zaterdag 3 Juli 2004, dag 2 / de stevige instapdag
Niet veel na het klokslagen van 7.00u (veel klok weinig slagen) doen we een poging om op te staan dat lukt wederom wonderwel en bij de meeste nog vrij vlot. Rara bij wie niet zou flauw zijn omdat hier in de zetten, soit staat eral ihi. Toch weerhoudt het ons niet van onze ochtend taak: eten en inpakken. En dan weer uit volle borst: “A PIED” toen strekten we volle moed onze fitte beentjes en gingen a/h wandelen. (zou het daar iets mee te maken kunnen hebben?)
We trekken weer de bossen in om 9.20u, maar vandaag heeft het parcours meer in petto. Ze kennen hier ook weilanden en ja we vreesden er al voor ook bergop kennen ze hier. Een brug bij ons is er niks tegen maar ja we zijn nog in het begin van onze reis dus met onze te zware rugzakken volop in tempo bergop. De musli-bars komen als geroepen om onze eerste verwerkte koolhydraten terug aan te vullen. Het grootste stuk stijgen zit er ondertussen op voor vandaag en we dalen af naar een riviertje waar we een oversteek van een koeienkudde verhinderen om ons gezellig neer te planten. Toon vindt er niets beter op om zich bloot in het ijskoude bergrivierstroompje te laten af koelen. Spaghetti is het middagmaal onder meer bereidt door koks Kobe en Rik. Achteraf denkt Geert, die rugzak weegt me toch te zwaar en gooit daarom zijn gamel ‘bij het afwassen ervan in de rivier’ subtiel weg en laat het met de stroom meevaren, ik kon er niet meer aan… . Dimmen die dicht in de buurt was deed nog een heldhaftige reddingspoging maar helaas. Jan en Sander merken niets van dit voorval want ze waren stroomopwaarts op expeditie.
Na het uitdeinen van de geluidsgolven die “A PIED” vormden gaan we terug op weg naar Gavarnie. De laatste halte voor het hooggebergte. Het is nog een stukje langer als gedacht we dalen dan maar tegen beter weten in en bij gebrek aan duidelijke weg af richting grote weg.
Daar vinden we op de weg naar beneden een vriendelijke boer die ons onder begeleiding van 2 blaffers de juiste weg naar het dal aanwijst. We haasten ons want moeten nog brood kopen en dat zal nipt zijn. De aangename padjes in het voorgebergte ruilen zich in voor een hels stuk ‘rechtdoor’ langs de grote weg, Kobe draait versnelling 8 open en bereikt als eerste Gavarnie en zo hebben we nog brood voor de avond (en ineens voor morgen), olé! Op een camping met uitzicht op de bergen waar we morgen naar toe trekken dingen we wat korting af, genieten van een soepke en een hollandse poep en gaan aan het dromen.
Zondag 4 Juli 2004, dag 3 / de waw dag
’s Morgens pakken we tussen frisse dauwdruppels vroeg in en gaan richting ‘Cirque de Gavarnie’. Wat we toen nog niet wisten is dat we een geweldig spectaculaire dag tegemoet gaan. Dan doen we zoals gewoonlijk met: “A PIED” (ik gok voorlopig op ‘we gaan ervoor’ in een soort oerindiaanse strijdkreetachtige slogan gegoten en vertaald weliswaar).
De eerste meters van de dag zijn een nogal breed uitgevallen pad en dit is als het ware ‘gecommercialiseerd’. Je kunt dit namelijk ook met het paard doen, het paard wandelt dan wel voor jou, soit het gaat in ieder geval ook naar boven maar ’t is wel een gezellige aanloop want nog niet te druk. Een geweldig krachtige waterval is het eerste bekijksel dat de moeite waard blijkt om even halt te houden. Geert maakt gebruik van de tijd om zijn stinkkousen te verversen. Even later komen we aan het stoppunt voor de paarden, met een taverne weliswaar midden in de ongerepte natuur. Een onbewuste oeringeving (hebben we iets gemeen met paarden) doet ons ook stoppen. Rik ziet de kans om zich uit te leven op een grote rots waar hij zo acrobatisch mogelijk probeert op te klimmen lijkt het ons wel.
Het circus der watervallen is ondertussen al volop in het zicht en daar trachten we dan ook naar toe te stappen. Sander, Jan en Dimmen zijn als eerste ter plaatse en zoeken direct de grootste waterval op om zo dicht mogelijk erbij te geraken. De Grande Cascade (422 m), is de hoogste waterval in Europa. Een prettige uitdaging blijkt want ze worden bijna weggewaaid door een stevige wind met striemende regen natuurlijk van het neergutsende water. Op een kleine 5 tal meter van de waterval zijn we toch geraakt, schuilende achter een stevig rotsblok.
En dan snel terug … volledig nat, logisch maar ’t was toch de moeite. Wat volgt blijkt ook de moeite we moeten een stuk sneeuw passeren om naar het beginpunt van onze route omhoog te geraken. Na de sneeuwroute komen we aan een kleinere waterval die ons geweldig uitnodigt om eronder te gaan staan, die doen we dan ook. Dimmen en Sander geven het goeie voorbeeld even later doet iedereen het na in zijn pure zijn, behalve Geert die als fotograaf een aardige fotoreportage bijeentrekt. Douchen onder een ijskoude waterval ’t is een zaligheid met een korte hoofdpijn als enig minpuntje.
Dan terug over naar de orde van de dag: omhoog luidt die! Het pad is niet echt duidelijk, we begeven ons dan ook op een “route difficile”. Het is eventjes niet meer stappen maar omhoog klauteren, ’t is een leuke route om te doen met een geweldig uitzicht heel de tijd. We doen ongeveer 300 meter omhoog terwijl we er maar 100 vooruit gaan (om een idee te geven aan de geïnteresseerde lezer, kijk op de foto’s voor meer duidelijkheid). Het is zwaar maar zeker te doen, daarna stijgen we nog maar niet meer zo stijl, we wandelen nu op een soort plateau. We zitten al boven de watervallen die we daarstraks nog zo vanonder bewondert hadden.
Na de middaglunch waar we marmotten kunnen bewonderen die enkele 100 meters verderop ravotten, wagen Kobe en Rik zich nog aan een klauterpartij. De rest kiest al de weg naar de berghut. We passeren hierbij de plaatselijke bergschapen en een zotte ‘joggende’ afdaler in tegengestelde richting. Omstreeks 17.00u komen we aan de eindbestemming voor vandaag, de berghut aan Franse kant. Nu hebben we uitzicht op de ‘Breche du Rolanche’ de overgang tussen Spanje en Frankrijk, een echte ‘U’ in een grote bergwand.We kunnen jammer genoeg nergens onze tentjes opstellen tenzij op de betonnen rand waarop de berghut staat. We polsen even of de tocht naar de berghut aan de Spaanse kant nog te doen is: 1 uur stijgen en 3 uur dalen nog. Dat wordt nipt en dan moeten snel vertrekken om nog voor het donker daar te geraken. We overleggen even en besluiten om met goeie moed voort te gaan, we hebben er al een geweldige tocht opzitten en met een goed gevoel gaat het ons zeker lukken. Het eerst uur stijgen is niet van de poes, heel stijl en ofwel door de sneeuw ofwel op langs een los steentjesparcours, na wat bibberen en beven geraken we al een grote stap verder, het uitzicht wordt nog mooier en indrukwekkender. En voor ons uit ligt een grote ijsvlakte, waw dit hadden we niet echt verwacht. Een groepsfoto in de sneeuw al waren we op een poolexpeditie is het gevolg van het leuke gevoel op de sneeuwvlakte. Deze voert ons tot aan de voet van de ‘Breche’ eerst moet nog een sneeuwtrap van ongeveer 150 meter omhoog overwonnen worden, doordat hier vele wandelaars komen is dit goed te doen. Aangekomen boven in de Breche . . . super . . . wat een uitzicht, Spanje Frankrijk, alle bergtoppen in een mooi blauwe hemel, de wolken onder ons in het dal … we are on top of the world!
Even bekomen en beseffen dat de 3 uur durende afdaling er waarschijnlijk teveel aan gaat zijn vandaag en wat zien we dan een grotje in de bergwand . . . jawel dat wordt onze stek voor vannacht! Er is niet veel plaats we moeten ons één voor één installeren, buiten de grot zijn er ook niet veel zit en/of staanplaatsen op de bergwand. Kobe besluit dan maar even te gaan ijsglijden, zijn slaapmatje onder zijn poep en hups weg is hij. Even later buiten adem terug bovengekomen (ijstrap van 150m) overtuigd hij eerst Jan en Dimmen om deze extravagante glijbaan ook uit te proberen. ’t Is geweldig, ’t gaat ongelofelijk snel, stijl naar beneden, koud van al het opspattend ijs in het gezicht maar warm van de adrenaline en de kick . . . super. Alleen de trip terug naar boven is het kleine minpuntje van deze onderneming. Even later glijden ook Toon en Sander mee de bergwand af, in allerlei solo’s en duo’s. Dimmen, Jan en Sander proberen het ten slotte per drie op één matje, onervaren stuurman Sander krijgt de driekoppige sneltrein niet onder controle en zo doen ze de neerwaartse trip bijna helemaal achteruit, Dimmen ‘achteraan’ en plots omgekeerd stuurman doet in een wanhopige poging de slee recht te houden zijn matje scheuren. Kobe recordhouder met 4 afdalingen moet helaas nog één keer naar benden zijn matje vertrok zonder hem, hij doet dit dan maar al joggend. ’t Plezante aan de hele zaak is dat hij beneden de laatste wandelaars van de dag kan doen verschieten en het daarna goed maken met een sympathieke babbel. De Noedels zijn ondertussen warm en dat wordt ons avondeten. De grot is ondertussen geïnstalleerd, Kobe en Rik slapen echter aan de Spaanse kant in een nis van de bergwand omdat de grot net te klein is voor ons allemaal. De grotslapers sluiten de dag af met een veel besproken Koehandel.
Al bibberend worden we ’s nachts plots allemaal wakker, we zitten in een regelrecht onweer. Ongelofelijk, de donders gaan door heel je lichaam je kan niet anders dan liggen trillen. De bliksems volgen elkaar in snel tempo op en af en toe verlicht een grote bliksem de hele grot. Naar buiten kijken is moeilijk door de vele lichtflitsen, soms zie je verderop een bergketen oplichten door een felle bliksem en dan . . . is’t weer bibberen geblazen wanneer de volgende donderreeks zich samen met een oorverdovend lawaai doet voelen. We hebben een beetje schrik maar voelen ons veilig omdat we in de bergwand liggen en voelen ons zalig klein tussen deze stevige grillen van de natuur. Aan de Spaanse kant woelt het onweer naar’t schijnt nog harder, Kobe en Rik liggen gelukkig ook droog maar nijpen hem toch ook eventjes. Uiteindelijk luwt het woelig weer en vallen de oogjes weer dicht om nog een paar uur te slapen in de bergwand op de rand van Frankrijk en Spanje.
Maandag 5 Juli 2004, dag 4 / de langste dag
De geweldig mooie zonsopgang is de wekkers voor en maakt ons (nog steeds in de grot!) zachtjesaan wakker. Zalig, het besef van een geweldige dag gisteren en het ongelofelijke onweer ’s nachts leeft nog stilletjes na. We staan weer moedig vroeg op en genieten nog na van de zonsopgang. Ook de Spaanse slapers hebben de nacht precies overleefd. Om 9.15u zijn we alweer aan het stappen, iedereen met natte voeten (een souvenir van het ijsglijden) behalve Geert en Rik die het ijsglijden links hadden laten liggen!
“A PIED” mooi zo, we gaan er weer voor. Het eerste traject leidt ons door de sneeuw schuin naar beneden. We nemen afscheid van de ‘Breche’ en passeren even in een Maria grotje. We komen op een goed te nemen en bijgevolg een snel pad terecht. De sneeuwpaden hebben we ondertussen achtergelaten. We passeren verschillende vegetaties en dat is leuk en mooi om door te wandelen. Van een grijsachtige scherpe rotsige omgeving regelrecht in een sappig groen bronweilandje tot een afgerond steenlandschap met hier en daar nog een plekje sneeuw. We komen aan de Spaanse refuge waar we een korte pauze houden. Sander vindt hier nog een kleinood in de vorm van een zwart-wit gestreepte slip, deze zal zijn rugzak tooien de rest van de vakantie.
De Spaanse berghut ligt ondertussen 2 uur achter ons en we gaan in een maanlandschapachtig gebied aan onze “route difficile II” beginnen. We traverseren lange tijd op een smal pad een plateau net naast een enorme afgrond. Gelukkig zijn we aan het zingen en gaan daardoor goed vooruit op dit pad met een geweldig uitzicht. Aan het eind van dit pad wacht ons een ketting, waarmee we ons door een bergstroompje omhoog kunnen hijsen. Dan volgt een stijl stuk naar beneden waar we weer geholpen worden door een ketting, ware het niet dat deze ketting deels is ondergesneeuwd. We mijden de sneeuwplekjes en geraken allen zonder veel problemen voorbij deze hindernis. Als slot moeten we nog door een stevige waterval, er is geen ontkomen aan. Iedereen schuilt zo goed en zo kwaad mogelijk in zijn regenjas, maar iedereen krijgt de volle lading water over zich heen. De gebroeders Smits lijken de prijzen te verdelen, Sander voor de natste en Kobe voor de droogste. We houden even halt na deze avontuurlijke paden en kijken even welk traject we net achter de rug hebben. Wow, bij sommige leeft er effe zoiets van dat doe ik niet meer opnieuw.
We bekomen wat en kunnen ondertussen het dal beneden zien, waar we naar toe moeten. Maar dat blijkt nog 1000 meter dalen te zijn, en het is al redelijk laat en we zijn al een beetje voldaan. Maar de 3 uur durende afdaling moet eraan geloven met veel doorbijten en vloeken onderweg geraken we in de invallende schemering net op tijd aan een camping. Onderweg heeft Toon ons moedig over een rivier gedragen en is Kobe zijn verrekijker kwijt gespeeld. We zegden ook nog goedendag tegen een adder die vrolijk te zonnen lag op de stenen van het wandelpad en moesten ons ontelbare keren rechthouden in de slopende en bijna oneindige afdaling. Het was heel zwaar vandaag we waren onderweg van 9.15u tot 21.30u, zonder een echt grote pauze, een beetje van het goede teveel. Maar toch goed en wel aangekomen op de camping aangekomen, snel geïnstalleerd. En een verkwikkende kerrie rijst portie gegeten. En allen in koor, morgen uitslaapdag!
Dinsdag 6 Juli 2004, dag 5 / “celebrate day”
De uitslaapdag, op Spaans grondgebied, komt volledig tot zijn recht en doet ons allen veel deugd. We kunnen wat luieren en ons wassen! Zelfs Toon’s T-shirt overleeft met veel tegenstribbelen de zeep. Rik en Jan liften even over en weer voor onze eetvoorraad aan te vullen. Met vooral toast en sponsbrood als resultaat. . . tja lang leve het Belgische brood denk je dan. Ach, de toast gaat er goed in. We vertrekken om 13.00u, voor een halve dagtocht. Alleen maar naar boven vandaag, al wat we gisteren afdaalden moeten we vandaag omhoog om terug aan de Franse kant te geraken.
De weergoden weten het effe niet meer: de ene moment wandelen we in een stralende zon, de andere moment doen we allen snel onze regenjas om ons te verweren tegen een striemende bui. Behalve den Toon, die trotseert de regen in zijn T-shirt! De toast blijkt onze magen niet zo echt goed te vullen daarom houden we nog een eetstop. De sponsbroden gaan er geweldig goed, we maken er heuse croque’s van mét mayonaise en ketchup en de laatste kaas als ons enig overblijvende beleg. We duwen de boterhammen door onze gesprongen lippen (moe en strakke wind) naar binnen. Het doet zeer maar het smaakt o zo goed! De weg blijft maar naar boven gaan, bij momenten hebben Toon en Dimmen vleugels, Geert heeft het soms zwaar vooral Kobe staat hem wat bij. Nadien spelen we even het pad kwijt en moeten we een eerste kleine sneeuwplek traverseren om zo op de plateau te geraken die ons naar het “Lac Glacée” zal brengen. We komen op een rotsig gedeelte met veel sneeuw. De vele hoeveelheid sneeuw die we hier weer aantreffen en ook al tegenkwamen is zeer ongewoon en een overblijfsel van een strenge winter. De weergoden hebben uiteindelijk dan toch beslist het begint weer zachtjes te druppelen. De regenjasjes komen weer van pas, behalve bij onzen Toon! En in de verte, allé niet zo ver eigenlijk, lopen er een aantal reebokjes voorbij. Waw, die weten wel raad met deze rotsige omgeving, mooi mooi!
Op een onschuldig plekje sneeuw tast Dimmen voorzichtig zijn volgende pas af en dan . . . “ploef” ‘t steunbeen zakt weg in de sneeuw en komt op een rots terecht “auw”. De pijn valt wel mee, hij hijst zich uit het sneeuwgat en kijkt dan naar de schade aan zijn been “oei” … “mannen terugkomen, troubles!”. Dat moet verzorgd worden, Rik en Sander buigen zich over Dimmen zijn been. Sander haalt zijn EHBO trucjes boven. Eigenlijk wil hij het meteen naaien maar dat besluiten we dan toch om niet te doen. Kobe en Geert zorgen voor gepaste humor om het leed te vergeten, Toon zorgt voor een afdakje tegen het druppelen. Even later is het been ingepakt en de kap zo goed en kwaad mogelijk dichtgestript. We gaan verder “A PIED”!
(Mijn vermoeden wordt meer en meer bevestigd, we gaan ervoor zelfs al is het moeilijk!)
Het stappen blijkt niet zo’n probleem te zijn voor Dimmen, ze trekken dan ook allen verder richting Lac maar vooral richting berghut! Aangekomen aan het meer, doet dat zijn naam alle eer aan, het is volledig bevroren. Toch moeten we aan de overkant m aan de berghut zien te geraken. We maken een grote omweg om risico’s te vermijden. Het weer gaat ondertussen van erger naar zeer kwaad. We stappen dicht achter elkaar op één lijn, met één doel de berghut. Dimmen’s verband is ondertussen tot op zijn enkels gezakt, doornat. Iedereen heeft het koud en nat, bijna tot op de onderbroek maar daar proberen we even niet aan te denken. En Toon, ja die loopt nog steeds in zijn T-shirt: Wat ne strakke Jozef! Het laatste stuk brengt ons over een bergwand waar we verschillende stukken sneeuw moeten traverseren, met schuin onder ons het meer! Niet veel stappers passeerden hier vandaag want we moeten een vers spoor aanmaken, Rik neemt hierin het voortouw. We wikken en wegen onze stappen en geraken uiteindelijk allemaal in de berghut. Die staat geweldig spectaculair opgesteld, in een inkeping van de bergwand tussen Spanje en Frankrijk, langs beide kanten stijl naar beneden!
We openen de deur van de berghut en verwelkomen de hartelijke warmte en 7 Spanjaarden! Die kunnen hun ogen niet geloven dat wij daar binnen kwamen. Ze hadden daar vandaag heel de dag gezeten omdat het te slecht weer was om op uit te trekken! Het was er druk op die kleine ruimte daar. Eén voor één warmen we ons op en doen droge kledij aan. Toon blijkt een onderhemd aan te hebben onder zijn T-shirt, ooh zo kunnen wij het ook. . . ! De wasdraad hangt in een mum van tijd overvol, bijna alles blijkt nat te zijn zelfs . . . enkele slaapzakken. We bekomen wat en zetten ons aan de tafel, wij geraken met 7 aan één tafel de Spanjaarden geraken ook met 7 aan de andere tafel, vollen bak daar in die berghut. Vele vragen over hoe geraken we hier weer weg spoken door onze hoofden, een moment van schrik en we hebben het wel gehad zijn even op zijn plaats. Gelukkig houden vooral Kobe en Rik het hoofd koel, en Geert breekt de sfeer door de volgende T-shirt aan te doen “I just want to celebrate another day alive”! Dat hadden we nodig, we genieten van een deugddoende maaltijd, pasta op de kachel. En komen tot onze positieven, de aangename sfeer wordt bekrachtigd met een “wine gum” moment! Tussendoor hebben Rik en Sander zich ontfermd over het been van Dimmen, de strips zijn te slap voor deze kap. Een strak tapeverband moet de kap zo goed mogelijk dicht houden en verder wordt het been netjes en stevig ingepakt. (Dank u voor de goede zorgen!)
Woensdag 7 Juli 2004, dag 6 / rendez-vous pizza dag
We staan vroeg op, en zonder teveel te kunnen nadenken over wat we nu juist moeten doen, laten we ons meenemen door de Spanjaarden, terug naar de Spaanse kant. De Franse kant is te stijl en te gevaarlijk, zeker zonder uitrusting. We krijgen allen een pik of stok aangeboden en de Spanjaarden gidsen ons terug over de sneeuwwand. Het meer achtergelaten doen we nog enkele stukken op de plateau door de mist, in de grote groep en met de Spanjaarden erbij voelen we ons zo veilig als een sneeuwvlokje in het midden van een sneeuwbal.
O ja ook dit nog: bij die Spanjaarden zaten toch wel 2 mega knappen grieten zeker. Waren het nu die chica’s of de wine gum’s die ons terug een energiestoot van jewelste gaven om er weer stevig tegenaan te gaan? Een beetje lager op de berg splitsen we ons op, 4 Spanjaarden kiezen de weg naar het dal, de 3 andere, vader met zoon en dochter gaan nog een eindje met ons mee terug naar een ander overgang, want we moeten nog in Frankrijk geraken àjaa! Dat wordt nog een laatste pittige klim, zelfs een stukje off-road, zo lijkt het wel. Het laatste stuk is een pad met bestaande uit allemaal losse steentjes, 3 stappen vooruit = 1 stap achteruit schuiven. Hierop komen we wederom een aantal reebokjes tegen die vrolijk over dit parcours huppelen.
Boven aangekomen nemen we afscheid van de Spanjaarden, met veel gracia’s en kussen (dat 2de hadden we gehoopt). We zitten terug in Frankrijk! In het eerste stuk afdaling tussen de rotsen krijgen we zicht op de berghut langs de Franse kant. Even later kunnen we zalig uitwandelen in de deze lichtdalende vallei vol schapen en koeien. Dat zet enkele onder ons aan om eens stevig te kakken. Het is een rustgevende wandeling toch moeten we ons een beetje haasten want Dimmen moet helaas een doktor gaan naaien of zoiets. We komen aan het einde van de vallei aan een parking bij een stuwmeer, hier lopen wat toeristen rond met auto’s! Direct aanklampen en een lift versieren naar het eerstvolgende dorp (Gedre). Dimmen en Toon mogen als eerste in een auto stappen: Dimmen - doktor, Toon - knieën kapot. De volgende lift neemt Jan en Geert mee, Geert om zijn Frans en omdat hij het fysiek wel heeft gezien, Jan omdat euh er een knappe griet in dien auto zat, nee soit? Aangekomen in het eerste dorpje ontdekken we dat doktor 2 dorpen verder leeft, lap! Nu nemen Dimmen en Geert een lift daarheen, vooral het Frans geeft nu de doorslag i.f.v het doktersbezoek. Dimmen krijgt onderweg een stevige hond op zijn schoot.
Rik, Kobe en Sander vervolledigen ondertussen de stapvakantie en leven zich nog eens uit op een laatste stukje GR van het stuwmeer tot in het eerste dorpje. Met de reebokken als voorbeeld huppelen ze naar het dorp en dat is dan waarschijnlijk nog zacht uitgedrukt. Ze vervoegen Jan en Toon in het eerste dorpje, Dimmen en Geert zitten ondertussen 2 dorpen verder (in Luce). Geert zijn Frans komt goed van pas bij de aangename dokteres. Het is een bezoekje met alles erop en eraan, spuitjes, verdoving, scheren, naaien en last but not least pillen! Doktersbezoek overleeft, kap in been eindelijk verzorgt (na meer den 24uur!), mm waar zit der rest, soit wij moeten eten ’t is al laat en donker: Naar de pizzabar dat verdienen we nu wel. Even horen waar de rest zit terwijl onze pizza wordt opgediend . . . aah jullie zijn ook naar hier gelift super . . . wij zitten in een pizzabar in de straat van de Spar . . . . en zo geschiedde een vrolijk weerzien in de pizzabar waar we na een weekje ‘bevermaaltijden’ ons even lieten gaan in een zalige pizza met een wijntje erbij en een ijscrème als dessert. Behalve voor Dimmen (die wijn é). . . antibiotica bah! ’t Werd een hele gezellige maaltijd, waar toevallig ook de chauffeur’s zaten die hen een lift hadden gegeven. Die werden prompt getrakteerd en Geert had touch, bij één van die gasten! In ’t laat trekken we naar een camping, ààh de verdoving is uitgewerkt nu wel pijn rond en aan het been van Dimmen! Efkes hinken en in’t donker ons tentjes opzetten en dodo-ke doen.
Donderdag 8 Juli 2004, dag 7 / rustdag
’s Morgens worden we geheel onverwacht onvriendelijk onterecht onthaald op die camping. We pakken dan maar in ‘Mission Impossible stijl’ in en na 5 minuten (net voor 12.00u = bijbetalen) zijn we al vertrokken. Kobe en Geert leven zich nog even uit in een Franse discussie, terwijl Toon het klap-duel spel introduceert. Best amusant daar dus bij het verlaten van die camping. We halen gelukkig ons gelijk en wachten dan op een pleintje op onze bus.
We hebben immers een dag ingehaald door het liften, deze rustdag komt van pas. Het is bangelijk geweest maar ook wel zwaar, nu kunnen we rustig nagenieten en bekomen tegelijk.
We besluiten al naar Lourdes te gaan, waar morgen onze trein vertrekt, na een onverwacht vroeger vertrek uit Luce. Op het pleintje in Luce leven we ons nog even uit op een klimmuur -achtige rots die er staat, ook het balletje en het jongleren ermee blijft in trek.
In Lourdes zoeken we de meest centrale camping op midden tussen de gebouwen, ’t is daar best gezellig. We trekken naar het plaatselijke zwembad, waar we wat plonsen en een spelletje Koehandel spelen. ’s Avonds eten we alle resten van onze avondmaaltijden op het wordt een heuse buffettafel en een mix van pasta, noedels en bevermaaltijden. Als verrassing toveren Kobe en Dimmen een pakketje chocomousse uit hun mouwen. Geert legt er zich zorgvuldig op toe om dit tot in de puntjes goed te bereiden. Ondertussen maken we kennis met “Joele” een Duitse. We nemen ze ’s avonds mee op stap, heeft Geert weer touch? Geen nood we vinden allen troost in de Grot van Lourdes, ongelofelijk. We hadden al veel gezien in de bergen maar dat dit nog bestond hielden sommige niet voor mogelijk. We spreken af dat als we in Antwerpen ooit Maria zien verschijnen we het aan niemand doorvertellen! We zoeken nog een café-tje op waar we afronden met een biertje. Dat Sander zijn haar in brand wou steken, en dat ook nogal gelukt is, is het belangrijkste wapenfeit van deze avond.
Vrijdag 9 Juli 2004, dag 8 / TGV dag
Vandaag staat de terugreis op het programma. We plunderen’s morgens weer een bakker en merken weinig ochtendhumeur op vandaag. ’t Is een grappige ochtend de sfeer is ontzettend leuk, het gaat niet meer bergop en de ene Geertmop volgt de ander nu op. Ook de rest laat zich niet onbetuigd, iedereen is in zijn nopjes.
Om 11.20u springen we op onze TGV, we eten even in de refter (een wagon verder) en gaan dan terug naar onze plaatsen. Waar we weer ‘Koehandelen’ en ‘Machiavellieën’ als nooit tevoren. Het wordt nog even spannend als we bij de eerste overstap Rik en Geert om beleg sturen en deze ‘net’ (in een ruime minuut betekenis) op tijd terug zijn. We laten ons in Brussel door den NMBS in de luren leggen en zitten op ne soort boemel richting Antwerpen. Ach, we laten het niet aan ons hart komen, nemen in Berchem afscheid van Rik en eten in Antwerpen nog ne stevige pitta om af te ronden. We filosoferen in ons enthousiasme al hoe en waar we volgende keer naar toe gaan, maar eerst nog afspreken wanneer we foto’s gaan zien . . .en daaarna Corsica here we come. Maar nu nog even eerst uit volle borst en in koor:
“We survived Les Pyreneeën!“
De basiliek en de kathedraal
Sanderman & Janneman
Kwamen in de Pyreneeën (a)an
. . . met energie TeVééL
. . . een vastberaden GeHééL
voor niks gaan zij opzij
die waterval moet van heel dichtbij
en daarna bergop volop in galop
nog even afkoelen in de ijsrivier
(weet je) voor hen is dit klein bier
Sanderman & Janneman
Kwamen in de Pyreneeën (a)an
. . . met energie TeVééL
. . . een vastberaden GeHééL
ze gingen er helemaal door
zelfs met de wind rechtstreeks van voor
dit is het verhaal
van de basiliek en de kathedraal
met nog altijd even veel kabaal
dit is het verhaal
van de basiliek en de kathedraal
Song in ruil voor de betekenis van: D...D..D.DDaimmen !! & D...D..D.DDiiimmen !!
(voor uitleg vraag naar Braet J. of Smits S.)
Verslag: Dimmen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley